25η Μαρτίου 2007

Φίλοι και φίλες, ώρα καλή. Τελικά χάσαμε από τα Τουρκάκια και με πολύ βαρύ σκορ. Αυτό ξεπλένεται μόνο με αντίστοιχη ήττα τους μέσα στην Πόλη. Λόγω υποχρεώσεων με κάποια επιφανή μέλη του Blog δεν είδα το παιχνίδι, οπότε γλίτωσα τελικά την πολύ πίκρα. Αντ’ αυτού έφαγα ένα πολύ γλυκό πιάτο σε ένα ωραιότατο εστιατόριο, χοιρινό φιλέτο με λικέρ μαστίχας θυμάρι και δενδρολίβανο. Θα ακολουθήσει φαντάζομαι αναλυτική περιγραφή από τους λοιπούς συνδαιτυμόνες που ανήκουν στο Blog.

Τι εορτάζουμε λοιπόν σήμερα

Την επανάσταση για την απελευθέρωση από την Ωθωμανική αυτοκρατορία.Παρελάσεις κακό αεροπλάνα πυραύλους κτλ κτλ. Ελπίζω ότι του χρόνου δεν θα μια σε καμιά τέτοια παρέλαση…
Τους εορτάζοντες Βαγγέληδες, Ευαγγελίες κτλ κτλ. Ξέρω άτομα από εδώ που έχουν στην οικογένειά τους και να τους/τις χαιρόμαστε !!!
Τη μεγαλύτερη στιγμή του Κρητικού μπάσκετ. Το Ρέθυμνο, ομάδα Α2 παίζει με τον Παναθηναϊκό στον Τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Εντάξει η πιθανότητα να το πάρει είναι μικρή, αλλά ένας αγώνας είναι, ποτέ δεν ξέρει κανείς.
Τα γενέθλια της administrator!! Χρόνια πολλά και δημιουργικά με πολλές επαγγελματικές επιτυχίες στις νόμιμες και παράνομες δραστηριότητες.(ξέρεις εσύ).

Δεν αποκαλύπτω την ηλικία της αν και δεν έχει πρόβλημα και τόσο. Πάντως να ξέρετε ότι είναι μεγαλύτερη από ότι δείχνει. Μα να μην την αγγίζει ο χρόνος !!! Πρέπει να μας πει τα μυστικά. Να ναι καλά και να το δείχνει γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο σκούνε οι εχθροί τζη. Περαστικά ντος…

Και :

Χρόνια Πολλά, πολλές χαρές, καημό να μη γνωρίσειςκι ότι στ’ αλήθεια επιθυμείς γρήγορα να αποκτήσεις

7 + 7

[η άσπρη και μαύρη λίστα των κινηματογραφικών μου επιλογών]

Μετά από πρόσκληση της neraida, την οποία και ευχαριστώ θερμά, ξενυχτώ επιλέγοντας 7 ταινίες που λάτρεψα και -χωρίς πρόσκληση αυτή τη φορά- άλλες 7 των οποίων τον κινηματογραφικό χαρακτηρισμό του αριστουργήματος δεν συμμερίζομαι!

Να διευκρινίσω ότι η συχνή επαφή με τον κινηματογράφο, έκανε την επιλογή των αγαπημένων μου ταινιών μια υπόθεση ιδιαίτερα δύσκολη (ιδίως ο περιορισμός σε μόλις επτά). Οπότε και είμαι σίγουρος ότι μετά τη δημοσίευση της λίστας, θα θυμηθώ πολύ περισσότερες -ίσως και καλύτερες. Ζητώ συγνώμη από τους δημιουργούς που θα ξεχάσω.

Επτά αγαπημένες:

1)Mon Oncle (O θείος μου), Jacques Tati, 1959. Υπέροχη, τρυφερή, δεικτική, διαχρονική. Υποδειγματική από κάθε άποψη. Η αντιπαράθεση παλιού και νέου Παρισιού αποτελεί ιστορικό ντοκουμέντο. Το πέρασμα από τις παραδοσιακές γειτονιές στα μοντέρνα προάστια μέσα από τη βόλτα μιας παρέας σκύλων (χωρίς διακρίσεις αντίθετα από την κοινωνία των ανθρώπων) είναι αριστουργηματικό σκηνοθετικό εύρημα. Η κριτική του μοντερνισμού καθώς και η δεικτικότητα απέναντι στον καταναλωτισμό, την υποκρισία και τους κώδικες της αστικής τάξης ιδωμένα με χιούμορ και ανθρωπιά. Το μονόπλανο της ανόδου του Monsieur Hulot στην πολυκατοικία είναι ο προπομπός της σκηνογραφίας των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Η λαχτάρα των παιδιών να ξεφύγουν από τον καθωσπρεπισμό επιστρέφοντας στις αλάνες και τα ζαβολιάρικα παιχνίδια προφητική και βαθιά ανθρώπινη. Η μουσική νοσταλγική και συνάμα ευχάριστη - σαν το γλυκόπικρο συναίσθημα μιας εποχής και μιας πόλης που αλλάζει. (...σταματήστε με γιατί θα γράφω μέχρι αύριο...). Σκηνοθεσία, σκηνογραφία, ερμηνείες, αισθητική... Ένα κινηματογραφικό αριστούργημα!

2) Clockwork Orange (Το κουρδιστό πορτοκάλι), Stanley Kubrick, 1972. To μόνο στο οποίο δεν συμφωνώ με το σκηνοθέτη, είναι η ύστερη ενέργειά του να αποκηρύξει (!) την ταινία. Η απόλυτη ανατομία της ανθρώπινης βίας σε κάθε της μορφή: από την κοινή εγκληματική βία, μέχρι την αντίποινα των θυμάτων, τη βία του κράτους, της ψυχιατρικής καταστολής και του σωφρονιστικού συστήματος. Αμίμητο το βλέμμα του Malcolm McDowell - ο καλύτερος ρόλος της ζωής του.

.

3)Wings of Desire (Τα φτερά του έρωτα), Wim Wenders. Αριστουργηματική κινηματογράφηση ενός ατμοσφαιρικού απόκοσμου Βερολίνου. Υπέροχη φωτογραφία, μεταφυσική αισθητική(κατά έναν περίεργο τρόπο αισθάνεσαι την ανθρώπινη φύση από το επέκεινα) και βέβαια ένα ευρηματικό σενάριο που έμελλε να αντιγραφεί... αλά Αμερικανικά και -προσφάτως- Γαλλικά. Τόσο το City of Angels (με τον Nicolas Cage με το γνωστό βλέμμα... αγελάδας - γυναίκες τσιρίξτε όσο θέλετε), όσο και το περσινό Angel-A του Luc Besson καταδικάζονται στην αποτυχία ως χλιαρές εκδοχές ενός συγκλονιστικού πρωτοτύπου. Ζεστός προάγγελος ενός μακρινού μέλλοντος η αγκαλιά στη στάση του λεωφορείου έξω από το υγρό και παγωμένο Warwick Arts Centre, μετά την ταινία.

.

4)Trois Couleurs (Τρία Χρώματα: Μπλε, Κόκκινο, Λευκό), Krzysztof Kieslowski, 1993-94. Άλλαξα επανηλειμμένα τη σειρά των τριών χρωμάτων στα χρόνια που μεσολάβησαν. Οι προτιμήσεις μου μεταβλήθηκαν ανάλογα με τις διαθέσεις, τα ερεθίσματα και τα βιώματα που ακολούθησαν την πρώτη θέαση. Κάθε φορά όμως η παρακολούθηση άξιζε τον κόπο. Η σειρά Μπλε, Κόκκινο, Λευκό είναι μάλλον αυτή που ισχύει σήμερα. Ταινία και μουσική (του Zbigniew Preisner) δείχνουν να πλάστηκαν μαζί - μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που δεν ξέρεις ποιό από τα δύο προηγήθηκε και ποιό είναι το αριστούργημα. Κατά περίεργο τρόπο, η τριλογία συμβόλισε και τρεις περιόδους μιας ιστορίας στη ζωή μου.

.

5)Lost in Translation (Χαμένοι στη μετάφραση), Sofia Coppola, 2003. Απίστευτο, αλλά όταν ρώτησα μέλος της οικογένειας (αμέσως μετά το τέλος της ταινίας στην τηλεόραση, την οποία δεν παρακολούθησε από την αρχή) τι τίτλο θα έδινε στην ταινία, μου απάντησε: "Χαμένοι στο πλήθος"... Παρότι πρόσφατη, η δημιουργία της Sofia Koppola είναι ήδη ένα classic της εποχής μας. Το βλέμμα του Bill Murray δεν αποτελεί έκπληξη. Έκπληξη είναι το απίστευτο βάθος της ερμηνείας της μόλις 17χρονης (τότε) Scarlett Johansson (για την εμφάνιση δεν λέμε τίποτα).

.

6)Τώρα, αν αναφέρω το Matchpoint, άντε να με πιστέψετε ότι δεν το κάνω για τη Scarlett. Σίγουρα ο Woody Allen γύρισε πολύ πιο σημαντικές, άρτιες και αναγνωρισμένες ταινίες (από τις οποίες, πολλές είναι αυτές που λατρεύω). Αν αναφέρομαι στο Matchpoint είναι για δύο λόγους: πρώτον, το Matchpoint ξεφεύγει εντυπωσιακά από τη μανιέρα του σκηνοθέτη - στην οποιά μας είχε συνηθίσει για... αμέτρητα χρόνια. Αν μη τι άλλο, αυτό φανερώνει την αξία ενός δημιουργού που εξακολουθεί να ανακαλύπτει και έχει τη δύναμη να αλλάζει, ακόμη και μετά από τόσα χρόνια κι ακόμη περισσότερες ταινίες. Δεύτερον, με το Matchpoint τολμά αντιταχθεί σε κάθε επιταγή του politically correct κινηματογράφου και να πει ανοιχτά αυτό που όλοι σκεφτόμαστε: "ναι λοιπόν, η θεία δίκη πολλές φορές κοιμάται τον ύπνο του... δικαίου. Πολλοί παραμένουν ατιμώρητοι: πατούν επί πτωμάτων (εδώ κυριολεκτικά) και απλά ανεβαίνουν χωρίς ποτέ να πληρώσουν το λεγόμενο τίμημα. Και ναι! Η τύχη είναι σημαντική (αντίθετα από την καραμέλα του πολιτισμού ότι εμείς κάνουμε την τύχη μας κλπ, κλπ)". Το θάρρος μιας τέτοιας γνώμης στη σημερινή εποχή της ηθικής, ιδεολογικής και πολιτικής υποκρισίας αξίζει τουλάχιστον μνείας.

.

7)Das Leben der Anderen (Οι ζωές των άλλων), Florian Henckel von Donnersmarck, 2006. Μια ταινία που υπηρετεί το στόχο της, χωρίς περιττές εξάρσεις κι εντυπωσιασμούς. Βαθιά ανθρωπιστική, χρησιμοποιεί το καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας ως όχημα προβληματισμού για την ηθική έναντι του καθήκοντος, την εξουσία, την παιδεία, την ανθρωπιά, χωρίς να πέσει στην (συνήθη) παγίδα μιας κριτικής που περιορίζεται στην περίπτωση του ιστορικού πλαισίου που χρησιμοποιεί. Ο πρωταγωνιστής Ούρλιχ Μιούχε σε σαστίζει με την εσωτερικότητα του βλέμματός του, πολύ περισσότερο με τη μεταστροφή της έκφρασής του στην τελευταία σκηνή.

.

Βέβαια, η λίστα δεν θα μπορούσε να σταματάει εδώ -και φοβάμαι ούτε στο τέλος της παραγράφου. Περιλαμβάνει ένα τεράστιο ακόμη πλήθος: Amelie, Delicatessen, Alphaville, Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας και... άνοιξη, Lilya 4ever (ήθελα τόσο να γράψω γι' αυτήν...), Brazil, Gattaca, Vanishing Point (προσοχή, αυτο του Raoul Ruiz, με τον πρωτότυπο τίτλο Point de fuite), Ascenseur pour l' echafaud, μαχαίρι στο νερό (η πρώτη ταινία του Roman Polanski - η διπλωματική του), Dolce Vita, Σινεμά ο Παράδεισος, Επίμονος κηπουρός, Μετά το γάμο, Τα μήλα του Αδάμ... και πολλά άλλα που θα λυπηθώ όταν θυμηθώ ότι τα ξέχασα!

.

Και τώρα, αυτό που όλοι περιμένατε. Οπλιστείτε με υπομονή και ξεκινάμε. Σε πείσμα της πλειοψηφίας και απολύτως ενάντια στο κοινό αίσθημα, αυτά είναι τα:
.

7 κινηματογραφικά αριστουργήματα που απεχθάνομαι:

.

1)Η λίστα του Σίντλερ, Steven Spielberg. Απαράδεκτη και επιδεικτικά στρατευμένη επιχείρηση καταφανούς συναισθηματικού εκβιασμού. Η απέλπιδα προσπάθεια ενός φελλού που διαπρέπει στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας και τα ειδικά εφέ, να μας πείσει ότι έχει και πνευματικές ανησυχίες. Μείνε σ' αυτά που είσαι καλός κ.Spielberg. Γιατί σκηνοθέτης (με την ευρωπαϊκή έννοια τουλάχιστον) δεν είσαι!

.

2)Artificial Intelligence (A.I.), Steven Spielberg. Αυτή τη φορά τα θαλάσσωσε ακόμη και στην επιστημονική φαντασία... Σούπερ επιφανειακή ερμηνεία ενός σεναρίου του Stanley Kubrick (με τεράστιες δυνατότητες ψυχο-κοινωνικών προεκτάσεων που πηγαίνουν χαμένες) από έναν φελλό! Η απόδειξη πως πίσω από κάθε επιτυχημένο άντρα κρύβεται μια χήρα που θα (προ)δώσει το έργο του στο λάθος άνθρωπο. Είπαμε Spielberg, πάρτο απόφαση: σκηνοθέτης δεν είσαι.

.

3)Underground, Emir Kusturica. Άλλη μία εθνικά στρατευμένη προσπάθεια. Ο Emir Kusturica προκειμένου να περάσει τα μηνύματά του, υιοθετεί ξαφνικά τις αμερικανικούς σκηνοθετικούς κώδικες, προδίδοντας το μέχρι τότε έργο του. Όσοι έχουν δει την πρώτη του ταινία ("Ποιος θυμάται την Dolly Bell;"), θα καταλάβουν τί εννοώ. Το να βλέπεις στο πανί ξεκάθαρα τις προθέσεις του σκηνοθέτη επιεικώς ισοδυναμεί με αποτυχία. Μοναδικός κερδισμένος ο Γιώργος Νταλάρας που τό 'ριξε για καναδυό χρονάκια στις συναυλίες με τον Goran Bregovic.

.

4)Dancer in the dark (χορεύοντας στο σκοτάδι), Lars von Trier. Εμείς στο Ellada, αυτό το λέμε μελό. Στηριζόμενος σε ένα σενάριο εφάμιλλο εκείνων του Φώσκολου, ο πρωτεργάτης του "Δόγματος 95" (έτσι αυτοαποκαλούνταν όσοι ξαναανακάλυψαν τη χαρά της κάμερας στο χέρι 40 χρόνια μετά τη Nouvelle Vague) αμολά το ξωτικό της διεθνούς μουσικής σκηνής σε ένα τυφλό μελοδραματικό παραλήρημα. Ελεήστε το φτωχό...

.

5)Πεθαίνοντας στην Αθήνα, Νίκος Παναγιωτόπουλος. Η Ελλάδα αντιγράφει την ιδέα του μελοδραματικού μιούσικαλ από τον Trier και την πουλάει και για καινούρια. Σκηνοθεσία και -λυπάμαι που το λέω γιατί συμπαθώ τον Σπύρο Παπαδόπουλο- ερμηνείες για γέλια. Απολαυστικό το ξέσπασμα νευρικού γέλιου από 5-6 παρέες στο σινεμά (μου κόπηκε η αναπνοή σας λέω). Μουσική από τον πολύ, μαϊντανό και δήθεν Σταμάτη Κραουνάκη. Ας πει κάποιος στη Μπήλιω ότι τον βαρεθήκαμε.

.

6)Η ψυχή στο στόμα, Γιάννης Οικονομίδης. Αυτή τη φορά ξεγελάστηκα από τα εναλλακτικά κανάλια ενημέρωσης (έλεος συνbloggers!) και το (δίκαιο τελικά) γεγονός ενός "συστήματος" που δεν του έδωσε διανομή. Συμφωνώ με τον ισχυρισμό του σκηνοθέτη ότι η τάξη των πρωταγωνιστών μιλάει έτσι (σίγουρα όχι σε αυτό το βαθμό - έχουμε πάει και στρατό και ξέρουμε), παρότι δε βλέπω τί εξυπηρετεί αυτή η κινηματογραφική αναπαράσταση. Η ταινία έχει κάτι να πει (αντιθέτως από την πλειονότητα του νεοελληνικού σινεμά), αλλά το καταστρέφει ολοκληρωτικά από την αμετροέπεια των εκραστικών μέσων και τα συμπλέγματα του σκηνοθέτη. Ως σχολιασμό επιστρέφω το σενάριο ευγενικά στα μούτρα του.

.

7)Το μετέρωρο βήμα του πελαργού. Στη λίστα θα μπορούσε να φιγουράρει και οποιαδήποτε άλλη ταινία του ανθρώπου που ανέτρεψε την ετυμολογία της λέξης κινηματογράφος. 6 πλάνα, μια ταινία. Ο Αγγελόπουλος θα μπορούσε καλλιστα να φιλμάρει και με φωτογραφική μηχανή (με 36άρι φτιάχνει τριλογία). Κλασικός εκπρόσωπος της νεοελληνικής εικαστικής αντίληψης ότι η τέχνη οφείλει να είναι ελιτίστικη και μη αποκωδικοποιήσιμη. Όσο λιγότερα καταλαβαίνεις, τόσο πιο σπουδαίος ο δημιουργός. Ευτυχώς τον σώζει ο χαρακτήρας του: συνετός, μετριοπαθής, με ευγενείς αντιδράσεις όταν δε βραβεύεται.

.
.

.

.

.

.

.

.

.

.

σσσσσσσσ.... μας άκουσε κανείς;

.

.

.

.

.

.

Προς χάρη μιας επιστροφής στις ευγενείς διαθέσεις κι επειδή κινηματογράφος χωρίς πανί δε γίνεται, σας παραπέμπω στο post "Τα παλιά τα σινεμά" (κάπου παρακάτω σ' αυτό το blog).

.

.

Τέλος, με τη σειρά μου δίνω πάσα στη speira, καθώς και στους contributors αυτού του blog. Οι μισοί ν' απαριθμήσουν τις 7 αγαπημένες τους ταινίες, θα κλείσουμε ύλη για τον επόμενο χρόνο.

Είδα ΦΩΣ και μπήκα…

Τελικά σαν ένα party animal που σέβεται τον εαυτό του υλοποίησα την αρχική εκτίμηση που είχα πριν από λίγο καιρό, σας είχα κάνει και μία νύξη παλιότερα, και κατέληξα στο σχήμα Κουρκού-ΚελΚελ μαζί με κάμποση παρέα και μεσογειακές συμμετοχές από την Σαρδηνία πιο συγκεκριμένα. Πήραμε λοιπόν το φιλαράκι μας από ERASMUS που φεύγει σε κάμποσες μέρες να τον βγάλουμε σε ένα typical greek Μπουζουκλερί. Έτσι πήγαμε στην Ιερά Οδό, όπου Ιέρειες και Ιερείς του σύγχρονου ελληνικού πενταγράμμου έχουν κάνει μικρούς ναούς, ψάλουν και κοινωνούν τους θαμώνες ουίσκι και νερό όπως λέει κι ένα τραγουδάκι μίας συμπαθέστατης πλην όμως όχι ιδιαίτερα ελκυστικής τραγουδίστριας.(θεός να μας συγχωρέσει Μεγάλη Σαρακοστή). Διαλέξαμε το ΦΩΣ γιατί τα κανάλια είχαν κάνει και πολύ ντόρο και γιατί μέλος της παρέας ήταν και είναι φαν του Κουρκούλη από την εποχή που σπούδαζε στην Ξάνθη. Έχοντας, θέλω να πιστεύω, συνέλθει από το χτεσινό Hangover σας μεταφέρω τις εντυπώσεις μου.
Ο χώρος είναι αρκετά μικρός και η διακόσμηση ιδιαιτέρως λιτή. Μπορεί αν ‘ταν και κανα γκαράζ παλιότερα. Πάντως πολύ καλή ορατότητα είχαμε και στα πίσω τραπέζια που καθήσαμε.
Αρχίζει το πρόγραμμα με την έξοδο του θηρίου (ίσαμε και 3 φορές πιο ογκώδης από την κατηγορία Tzi tzi… και βάλε) το οποίο έλεγε hip Hop με δύο στοιχειωδώς ενδεδυμένες χορεύτριες εκατέρωθεν. Η καλύτερη στιγμή του θηρίου ήταν η σύνδεση του προγράμματος Κελ-Κελ και Κουρκού, όπου πολύ έξυπνα είχαν δεθεί στοίχοι από τα ρεφρέν γνωστών τραγουδιών του Κουρκού. Πριν εμφανιστεί η κελ κελ, νεαρές τραγουδίστριες που έκαναν κόντρα στην ποσότητα της σάρκας που φαινόταν είπαν, μέτρια μερικά τραγουδάκια. 1-2 τραγουδιστές στη συνέχεια βγήκαν, ένας εκ των οποίων προσπάθησε να μας πείσει ότι είναι ο Χατζηγιάννης, αλλά ο τελευταίος βρισκόταν απέναντι με κοινό από ότι κατάλαβα στην έξοδο πολύ πιπίνι (Ι’m sorry ladies of the blog).
Και μετά εμφανίστηκε Η ΚελΚελ με το Μα τω θεώ, χωρίς πολλά σκοινιά και τέτοιες αηδίες, ένα απλό ασανσεράκι και σκαλίτσα. Είπε μερικά τραγούδια , φυσικά το πασίγνωστο ακόμη και στα 2 χρονα ,γλύκα γλύκα με το θηρίο μαζί και μερικά ακόμη.
Κατόπιν βγήκε ο Κουρκού με το «δεν μπρορώ» που και στην ουσία έδωσε και το έναυσμα για να ανέβουν οι κυρίες σε καρέκλες και τραπέζια, είπε χρόνια πολλά σε τύπισσες που είχαν γενέθλια και συνέχισε το τραγούδι. Ο φίλος μας νομίζω το καταχάρηκε αυτό το σκηνικό.Μετά από μερικά τραγούδια επιτυχίες του Κουρκόυ, και το γνωστό από διαφήμιση μπύρας, τόσα δειλινά με εκτέλεση με χάλκινα (το προτιμώ με τα μπουζούκια), έγινε διάλειμμα από τους μικρούς τραγουδιστές που άρχισαν να ανεβάζουν κόσμο και στην πίστα.
Και μετά το κοινό πρόγραμμα Κουρκου και ΚελΚελ. Νομίζω το καλύτερο κομμάτι της όλης βραδιάς και το πιο καλά οργανωμένο. Φαινόταν ότι είχε δουλευτεί αν μη τι άλλο πάρα πολύ καλά σε πρόβες. Είχε μικροσκέτς, το ντουέτο που έχουν βγάλει και μετά πολύ προσεκτικά επιλεγμένα ως προς την αλληλουχία,ρεφρένς από λαϊκά καψουροτράγουδα είτε απλά αγάπης είτε να τον/την συγχωρεσει τα οποία τα έλεγαν και σχεδόν αγκαλιαστά στο τέλος.
Η επανεμφάνιση της ΚελΚελ με αρκετά κομμάτια, όχι δικά της, δεν έχει και πολλά άλλωστε και αρκετή ερμηνεία κυρίως από Ρίτα και Στανίση και λίγη lady Angie. Αυτά τα τραγούδια μπορεί να τα πει αρκετά ικανοποιητικά σε σχέση με άλλα που προσπάθησε. Θέλει όμως πότε πότε να περιορίσει λίγο κάποιες τσιρίδες.
Λουλούδια και τα λοιπά γνωστά. Οι λουλουδούδες με άσπρα μπλουζάκια που έγραφαν «Ζούμε μεγάλες στιγμές» ,ενώ το στα τραπεζάκια το συνωμοτικό «Είδα ΦΩΣ και Μπήκα…».Η Κελ Κελ έκλεισε κατά τις 3.15 με τα «Σ’ έχω κάνει Θεό και το Μα το Θεώ».
Ξαναβγήκε ο Κουρκού. Είπε ξανά αρκετά από τα τραγούδια του σε τσιφτετελέ ύφος αλλά και άλλα στο ίδιο και πιο βαρύ στυλ, για να ξεσηκωθούνε στην πίστα και μετά από λίγο τα «Παιδιά των φαναρίων» και μερικά ζεϊμπέκικα του Μητροπάνου. Φύγαμε κατά τις 4.15 λίγο μετά από αυτά τα ζεϊμπέκικα. Δεν τα πήγε κι άσκημα Ζητήσαμε τη λυπητερή και φύγαμε. Απ’έξω λες και ήταν διαδήλωση εναντίον της Μαριέττας. Ένας κουλουράς να πουλάει κουλούρια , ένας λαχειοπώλης και ένας στόλος από κίτρινα οχήματα στις πλευρές ενός από τους αρχαιότερους δρόμους του Κόσμου και χαρωπές καλοντυμένες φάτσες να έχουν κατακλύσει τα πεζοδρόμια. Only in Greece…
Συνοψίζοντας ήταν αρκετά τυπικό δείγμα από μπουζούκια που σέβεται , όσο είναι εφικτό, με τα 75 ευρώπουλα ανά 2 άτομα που έχει το κρασί, τον κόσμο που έχει έρθει να διασκεδάσει και χωρίς να έχεις τα πρώτα ονόματα. Θεωρώ όμως ότι τραγουδίστριες σαν την Κελ Κελ μπορεί κανείς να βρει και σε καλά μαγαζιά της επαρχίας αυτού του τύπου και ειδικά στο Βορρά που γενικά μεταφέρουν ενέργεια στον Κόσμο. Η επιτυχία του Κουρκού είναι ότι πουλάει μούρλα και είναι φυσικός χωρίς να ζορίζεται στην πίστα. Επίσης ότι έχει χρησιμοποιήσει αρκετά τρόπο έκφρασης από Θράκη που τον κάνει να είναι καλύτερα αναγνωρίσιμος από άλλους λαϊκούς τραγουδιστές της ίδιας περίπου ηλικίας.Αυτά για τη χθεσινοβράδινη έξοδο. Δεν προαναγγέλλω άλλη. Έχω επίσης να πω George και TziTzi ότι είχε το Σάββατο που μας πέρασε στην εκπομπή της Σεμίνας το Βασίλη. Ναι έχει καλή φωνή, ναι έχει γράψει ιστορία, αλλά ας μην πειραματίζεται τόσο πολύ. Θέλουμε να τον ξέρουμε ως έναν από τους πιο ροκάδες. Καλά τα Δημοτικά αλλά πολλοί και πολλές μπορούν να τα πουν. Το «τρενάκι» κανείς άλλος όμως. Και να διώξει τις τύπισσες που κάνουν τα φωνητικά. Μόνο η Φωνή του φτάνει. Και φυσικά ότι προτιμώ το αφιέρωμα του Λευτέρη Παπαδόπουλου για το βασίλη που μας δείχνει και μία άλλη εποχή και το συνολικό concept τραγουδιών που πάντα θα είναι επίκαιρα και ειδικά στους χαλεπούς καιρούς που περνάμε. Ναι αυτό το αφιέρωμα θέλω να το ξαναδώ. Οι φάν του Βασίλη στο Blog μπορεί να είναι ενήμεροι ότι ετοιμάζεται νέος δίσκος.