[μη ψάχτετε τον Kenny Garrett... δεν τον χωρούσε ο τόπος χθες το βράδυ, με αποτέλεσμα να περπατάει αγκαλιά με το σαξόφωνο πάνω κάτω στη σκηνή. Με άλλα λόγια, αν θέλατε να τον δείτε, ας είσασταν εκεί]Έφτασα στις εγκαταστάσεις της Σάνης λίγο πριν το σούρουπο. Δεν έχασα το Μπούσουλα. Αντιθέτως, κατευθύνθηκα προς το ομώνυμο μπαράκι (ναι, ναι, «μπούσουλας»), που είχε αποδυθεί τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα του, αφού ο περισσότερος κόσμος σέβεται τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες, γι’ αυτό και αποχωρεί διακριτικά αφήνοντάς τες να απολαύσουν το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα με την ησυχία τους.
Ούτε μπίτια, ούτε ηλιοκαμμένα κορμιά σμιλεμένα από το μόχθο του γυμναστηρίου. Μόνο μια παραλία ατέλειωτη, ερημική να σε προσκαλεί για μια βουτιά στις αγκάλες της. Όσοι δεν έχουν κολυμπήσει την ώρα που δύει ο ήλιος, δεν ξέρουν την ομορφιά της θάλασσας. Μιας θάλασσας που ηρεμεί, ησυχάζει κι ετοιμάζεται να υποδεχθεί τον ήλιο που θα πέσει μέσα της.
Η βουτιά τόσο του ήλιου όσο και η δική μου είναι σύντομη. Αναζωογονητική κάθαρση πριν τη μουσική του Kenny Garrett, σκέφτομαι.
Λίγο μετά, η συνάντηση με τους φίλους: μουσικόφιλοι, από αυτούς που λατρεύουν τη μουσική όχι όμως και τη ζωή που τη γεννάει. Έτσι, ενώ ποτέ δε λείπουν από το Sani Jazz Festival, δηλώνουν σταθερά απόντες από τη θάλασσα… Ανηφορίζουμε το λόφο της Σάνης, μέχρι τον παλιό πέτρινο πύργο που πλαισιώνει τη σκηνή. Ο Kenny Garrett και το κουαρτέτο του προσθέτουν το soundtrack της εμπειρίας, καταφέρνοντας μετά από μιάμιση ώρα να ξεσηκώσουν το κοινό: ακόμη και αυτό το κοινό, της Σάνης. Βλέπετε, οι κώδικες συμπεριφοράς της μεγαλοαστικής τάξης που παραθερίζει στις ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις δεν επιτρέπουν και πολλούς-πολλούς αυθορμητισμούς…
.Δεν είναι μόνο ο Kenny Garrett που τροφοδοτεί τη συμμετοχικότητα του κοινού. Λίγο πιο δίπλα, μια σκηνογραφική εγκατάσταση δημιουργεί ατμόσφαιρα Jazz με μερικά αντικείμενα: ένα κοντραμπάσο, μια καρέκλα, μερικά βινύλια και άφθονη επιτοίχια επιφάνεια για τις δικές σου επεμβάσεις. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιάνουν το μήνυμα και μαζί τους μαρκαδόδορους που έχουν προβλεφθεί, αφήνοντας τη γραφή τους στο τοίχο:
I’m all that Jazz, always at Sani Hill, Jazzy Stelios… Άλλοι πάλι, δίπλα στο μπάσο, φωτογραφίζονται επιτυχώς και πειραματίζονται ανεπιτυχώς, μάλλον ανήμποροι να (ανα)παράγουν κάτι από τη μαγεία του κουαρτέτου. Οι χορδές θέλουν τέχνη, αλλά και δυνατά δάχτυλα. Ακόμη κι αυτή η διαπίστωση ή το παιχνίδι, σε κάνουν συμμέτοχο της βραδιάς. Με λίγη φαντασία, μπορείς να τεντώσεις τα χέρια σου προς την τρομπέτα που υπάρχει στον τοίχο μιμούμενος τον Louis Armstrong ή πιο ταπεινά να φωτογραφηθείς με μια τεράστια μπουκάλα ουίσκυ να σε σημαδεύει. Ούτως ή άλλως, «μεθυσμένος» θα φύγεις από μια τέτοια βραδιά…
