τα παλιά τα σινεμά
Θα περίμενε κανείς ένας καινούριος χρόνος να ξεκινά με όνειρα για το μέλλον και όχι με νοσταλγίες του παρελθόντος. Έλα όμως που το εκπληκτικό ποστ του enteka "Έντεκα αγαπημένα σινεμά που έχουν κλείσει (και ένα που μόλις ξανάνοιξε)" (www.enteka.blogspot.com) , ξύπνησαν τόσες αναμνήσεις που η πρώτη έμπνευση της χρονιάς αφορούσε τα παλιά τα σινεμά... Και το χειρότερο για σας συνbloggers... τα σινεμά της Θεσσαλονίκης που (507 χλμ γαρ) ελάχιστα γνωρίζετε.
Παρά τους κινδύνους του εγχειρήματος, θα τολμήσω αυτό το ταξίδι, πιστεύοντας πως αν κάτι μας ενώνει, είναι το αίσθημα της απώλειας εκείνης της ολοκληρωμένης -και κάθε φορά διαφορετικής- εμπειρίας μιας κινηματογραφικής εξόδου... ή έστω η νοσταλγία για μέρη που χάθηκαν...
[το διαπεραστικό βλέμμα της Viviana Herrera στην ταινία Play (46ο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) αποτυπωμένο φωτογραφικά από... την ίδια!]
Μαξίμ: Το επισκέφθηκα μία μόλις φορά στη ζωή μου, τη μοναδική μάλιστα που πήγα σινεμά με τη γιαγιά μου. Πρέπει να ήμουν τέλη δημοτικού. Πήραμε θυμάμαι -τί σύμπτωση- ένα παλιό ταξί, μια Mercedes 180D Pontoon του '50 (αν και ήταν ήδη eighties) και πήγαμε να δούμε μια κατάλληλη εκδοχή του "Σόδομα και Γόμορα". Τί έμπνευση... το φόρεμα της -πως τη λένε- με τα κορδελάκια στα πλαϊνά τάισε αρκετές πρώιμες φαντασιώσεις.
Βέβαια έπρεπε να περιμένω μερικά χρόνια ακόμα για να δω το "Νησί της Αφροδίτης" στον Ελλήσποντο (ευχαριστώ για την αγωγή μεγαλύτερε ξάδελφε!)
Όσο για το hardcore ΣΙΝΕΕΠ, στην Αλεξάνδρου Σβώλου -τότε Πρίγκηπος Νικολάου- δίπλα σε Έσπερο και Κωστή, δεν τόλμησα ποτέ να πατήσω. Οργίαζαν οι φήμες για τις επιδρομές γυμνασιαρχών και πολισμάνων. Πάντως η σιδηρόφρακτη είσοδος μαζί με τη ταμπέλα σώζονται ακόμη για τους περαστικούς...
Φαργκάνη: το πρώτο σιμενά των παιδικών μου χρόνων. Περνούσα καθημερινά από μπροστά πηγαίνοντας σχολείο - λίγο πριν την επιδρομή για σταφιδόψωμο στο φούρνο και Μικυ Μάους στο περίπτερο απέναντι από τη Ντάλια και το Νεδέλκο. "Ελάτε να σας δείρουμε" και άλλες περιπέτειες των Μπαντ Σπένσερ και Τέρενς Χιλ, όλες στο Φαργκάνη έναντι 50δρχ. ή κάτι παρόμοιο (ευχαριστώ ξάφερφε - αδελφός του πρώτου παρακαλώ).
Στο ίδιο Φαργκάνη θυμάμαι και το "Σινεμά ο Παράδεισος" με την Α. να ανησυχεί για την έκβαση του -δακρύβρεχτου πλέον- μακιγιάζ της και να μ' αγκαλιάζει ενθουσιασμένη με τα δικά μου δάκρυα. Τότε έμαθα πως μπορεί "οι άντρες να μην κλαίνε", αλλά όταν το κάνουν, αρέσει πολύ στις γυναίκες...
Κολοσσαίον: Ενθουσιάστηκα βλέποντάς το να ξανανοίγει (περνώ καθημερινά από κει) αν και δεν το επισκέφθηκα ακόμη. Περιμένω ίσως κάποιον/κάποια για να μοιραστώ το νοσταλγικό συναισθημα της επιστροφής. Εκεί οργίστηκα με τη "Λίστα του Σίντλερ" (τί αγωνιώδης προσπάθεια του Σπήλμπεργκ να μας πείσει ότι είναι κάτι παραπάνω από εφεδάκιας καταφεύγοντας σε απροκάλυπτους συναισθηματικούς εκβιασμούς). Εκεί είδα και το "Βασικό ένστικτο", σε μια έντονα ερωτική ατμόσφαιρα με μια "φίλη" που έμελλε να γίνει ο μεγάλος έρωτας των φοιτητικών χρόνων...
Κάθε έξοδος και μια ιστορία. Μια βόλτα, ένας καφές, μια περιπλάνηση, ένα φιλί, ένα στενό, ένα παγκάκι. Αυτή ήταν η εμπειρία του σινεμά. Ας προσυπογράψω λοιπόν το βίωμα της κινηματογραφικής εξόδου όπως το περιγράφεις enteka, νοσταλγώντας αυτά που χάνονται στα πανομοιότυπα ραντεβού, στις κυλιόμενες σκάλες, στα απρόσωπα parking των multipelx, στ' άψυχα νούμερα των αιθουσών, κι αυτό παρά τα κολασμένα ζαχαρωτά και τα άνετα καθίσματα.
Θυμάται κανείς τα γυάλινα μπουκάλια της Coca Cola να κατρακυλάνε στο μωσαϊκό της αίθουσας; Σσσσσσσσσ...
posted by antikeimena @ 7:46 PM
22 Comments:
Καλή Χρονιά σε όλους! Πολύ μου άρεσε που το πρώτο post του νέου έτους ήταν αυτό! Ωραίο ποδαρικό! Μπράβο skiodi!
Άλλη η ατμόσφαιρα αυτών των κινηματογράφων (εγώ έχω μια λόξα με τα θερινά..) και τελείως διαφορετική, σ' αυτά τα "πολυκαταστήματα" που ανθίζουν τελευταίως..
Υ.Γ Πάντως, πες μου όταν θα έχεις την επόμενη "κινηματογραφική" σου έξοδο. Και αδιάφορο να είναι το έργο, έχεις ενδιαφέρουσα ζωή εσύ..
aspaki σ' ευχαριστώ για ένα τόσο γλυκό comment (flattered...)
Ευτυχώς και για τους δυο μας, τα θερινά δείχνουν να αντιστέκονται σθεναρά (να μην πω ότι αυξάνονται κίολας). Βλέπεις, η τεχνητή φυσικότητα της ταράτσας του(ενός μέχρι στιγμής) multiplex, ουδεμία σχέση έχει με τη γειτονιά και το πράσινο των συνοικιακών.
ΥΓ. Καλή ιδέα. Θα σε κρατάω ενήμερη...
Kalh xronia kai pali...kalo to post...poly kalo, kai isws ekfrazei mia megalh merida kosmou poy , stantar exoun kourastei apo thn...kyliomenh skala kai to zaxarwto!
Par' ol' ayta, diafwnw ligo me aythn th statherh sygkrish multiplex kai cinema paliou typoy. Ws trelh me to cinema(as opsontai oi foveres tainies ayths ths xronias)anaferw oti yparxoun kai cinema poly neoy typoy-kamia sxesh m ayta poy kseroume ws twra. Prokeitai gia polyxwrous poy syndyazoun ton kinhmatografo (se ekplhktika anetes kai xlidates aithouses, diaforetikou styl h kathemia) me to cafe kai to mparaki. Synhthws filoksenoun kai ektheseis, exoun free internet ka. Kai meta apo ayto den allazw me tipota to na parakolouthw tainia ksapla se ptyssomenh aerodynamikh polythrona, apolamvanontas palallhla kai enan cappuccino!!!(-ok...me to therino isws!).
Kai mia poy eipa therino, den tha ksexasw pote otan,me th synbloggitissa kai chief Tzitzifoula, s' ena therino cinema sto Aigio vlepame ton Agglo asthenh trwgontas krepes sokolata karyda mpanana kai pethaname sto gelio...
Edw thelw comments!
Συγκινήθηκα. Θυμήθηκα κι εγώ τα θερινά σινεμά της Άνδρου όταν έφηβη πήγαινα διακοπές στο νησί, κι ήμουνα ερωτευμένη και δεν κοίταγα το έργο, αλλά πίσω στην αγοροπαρέα του 'καλού' μου. Σκέτο "Γρανίτα από λεμόνι"!
Υπάρχουν και για την Αθήνα ιστορίες για σινεμά-φαντάσματα πλέον ή για φαντάσματα σε σινεμά. Είναι ιστορίες που μας συγκινούν, γιατί ξαναζούμε τα πρόσωπα που μας συντρόφευαν μέσα στο φορτισμένο από εικόνες και ήχους σκοτάδι. Αλλά εδώ αντιφάσκοντας στο τελευταίο που είπα, θα θυμηθώ του Φαργκάνη το σινεμά, ένα μεσημέρι άνοιξης που μου την είχε βαρέσει από το πολύ διάβασμα (Αρχαιολογία θυμάμαι). Το έσκασα λοιπόν απ’ το σπίτι και τρύπωσα στο σινεμά που ήταν δίπλα . Είδα μόνη μέσ’την αίθουσα το Casablanca, καθισμένη στις άβολες ξύλινες πολυθρόνες που έμοιαζαν σύγχρονες της εποχής της ταινίας, ενώ συνηγορούσε η μυρωδιά της κλεισούρας για να με βάζει στο κλίμα. Βγαίνοντας έξω, στο απογευματινό φως, ζήτησα από τον ιδιοκτήτη του κινηματογράφου μια φωτογραφία της ταινίας. Μου έδωσε αυτή με τον πιανίστα Sam που κοιτά τον τυχοδιώκτη-ιδιοκτήτη Rick, όταν αυτός γυρνά στην πόρτα και αντικρύζει το παρελθόν του, την μοιραία Berghman, να εισβάλει στο παρόν . Δεν ξέρω που έχω βάλει την φωτό, αλλά θυμάμαι όλα τα’άλλα. Play It Again, Sam!
Πάνω απ'όλα Καλή Χρονιά!
Μπράβο Mutnedjemet! Επιτέλους και κάποιος που τόλμησε ν' αντιδράσει στην αβάσταχτη σοβαρότητα των ηρώων του Αγγλου Ασθενή... (ακόμη και υπό την επήρεια σοκολάτας-καρύδας-μπανάνας)
Είναι αλήθεια πως ακόμη δεν έχω δοκιμάσει αυτές τις Golden Class αίθουσες (ή όπως αλλιώς λέγονται). Θυμάμαι ωστόσο την Αίγλη (ελληνιστί Γενί Χαμάμ), να λειτουργεί ως θερινό σινεμά με... φαγητό! Εκεί να δεις... Την Gyneth Paltrow στο Sliding Doors σε συνοδεία από σουτζουκάκια σμυρνέικα, τυροσαλάτα και κρασί... Απ' ότι γνωρίζω, ακόμη και σήμερα το Γενί Χαμάμ παραμένει θερινό, τα εδέσματα χάθηκαν στο δρόμο.
Πάντως το θέμα των παραδοσιακών vs multiplex κινηματογράφων είναι πολύπλευρο και δεν αφορά μόνο την ποιότητα και την ατμόσφαιρα της ίδιας της αίθουσας, ούτε και το σύνολο της εμπειρίας εξόδου. Δυστυχώς, έχει επιπτώσεις και στα περιθώρια κινηματογραφικών επιλογών. Τουλάχιστον στη μικρή Θεσσαλονίκη (ευτυχώς δε συμβαίνει στην Αθήνα), πολλές ποιοτικές επιλογές ευρωπαϊκού ή Ασιατικού σινεμά δεν βρίσκουν διέξοδο παρά μόνο στις ελάχιστες εναπομείνασες παραδοσιακές αίθουσες, αφού τα multiplex μας ταϊζουν σταθερά αμερικάνικα blockbusters. Με το ιμπεριαλιστικό άλλοθι της υποτιθέμενης πλειοψηφίας, η εξαφάνιση των παλιών σινεμά, αυτομάτως συνεπάγεται και την έκπτωση της κινηματογραφικής ποιότητας, με το κύκλωμα διανομής να μπλοκάρει ο,τιδήποτε εναλλακτικό (γιατί νομίζεις ότι ο Γούντυ Άλλεν τό 'χει ρίξει στα εμπορικά casting (θεά Scalrett Johanson κ.α.); Για να παραμείνει εμπορικά ζωντανός).
Αυτό είναι για μένα το κυριότερο πρόβλημα. Ότι ο μόνος τρόπος διάσωσης του πολιτισμού, προϋποθέτει την προστασία του από τους αδυσώπητους κανόνες της αγοράς.
Almaro, είναι η ικανότητά σου να πλάθεις εικόνες (αδιαμφισβήτητη) ή η νοσταλγία που όλοι μας μοιραζόμαστε; Μετά βίας κρατιέμαι να μην αναφέρω το στίχο του Λουκιανού...
Και καλά το Φαργκάνη, που το έζησα κι εγώ, αλλά να νοσταλγώ και το θερινό της Άνδρου που δε γνώρισα ποτέ;
Μήπως θά 'πρεπε να αναζητήσεις τη φωτογραφία; Σκέφτομαι πόσο πολύτιμη θα ήταν αν είχες ζητήσει και ένα από εκείνα τα χαρτάκια του "Προσεχώς"...
Play it again Fargani...
poly kalo!
:)
Ki egw thelw mia krepa twra,alla apofasisa na kopsw tis ipervoles giati vre pws eheis strogilepsi... kati ta kopsidia ta christmas stin Kriti, kati ta thalasina stin monadiki dihotomimeni prwtevousa tou kosmou kati ta glika kai ta trapezia, ase prepei na kopsoume genikws.
Oso gia to post poli melagholia para to gegonos oti den eimai kinimatografofilos.
oSo gia ta multiplex tha kleisoun an emeis apofasisoume oti AFTO Pou theloume den einai na ehoume tin avastahti elafrotita tis efkolis lisis alla sto oti pame sinema gia na provlimatistoume na sinaisthanthoume kai ...na paroume kai ligo agalitsa to koritsi pou erhetai mazi mas. Etsi aftoi oi hwroi tha parakmasoun.
Tha sas steilw kana kainourio post alla ehw arketi doulitsa aftes tis meres. kati tha skeftw pantws...
Ευχαριστούμε enteka! (πρώτος διδάξας γαρ) Και πού μας ξετρύπωσες...
Είστε όλοι σας γλύκες...
Σκιώδη πολύ όμορφο ποστ... Σαν να αφηγείσαι την ιστορία σου, πολύ συναισθηματικό και προσωπικό... Με συγκίνησες..
Η τελευταία φορά που είχα αυτή την έντονη αίσθηση ότι κάτι χάνουμε από την εμπειρία του σινεμά καταφεύγοντας στην εύκολη ομολογουμένως επιλογή multiplex, ήταν πριν από λίγο καιρό, όπου με τη συνοδεία αγαπητής συνblogger πήγα στον πολύ όμορφο κινηματογράφο "Έλλη" έναν πολύ προσεγμένο χώρο στο κέντρο της Αθήνας και είδαμε το "Paris je t' aime". Και η ταινία και ο χώρος μύριζαν σινεμά. Μου είχε λείψει τόσο αυτή η αίσθηση. Ακόμη και το διάλλειμμα μου είχε λείψει, η ώρα που σχολιάζεις την ταινία, κάνεις προγνωστικά για τη συνέχεια, κάνεις κι έναν ανεφοδιασμό σε γλυκό ή αλμυρό. Παρόλαυτά θέλω να πιστεύω ότι τη διαφορά δεν την κάνει μόνο ο χώρος και τα έντονα συναισθήματα και οι δυνατές στιγμές επιβιώνουν παντού και γλυκαίνουν τα σκληρά χρώματα των multiplex, που έχουν στι κάτα κάτω και θέσεις όπου μπορείς να καταργήσεις το ένδιάμεσο χερούλι προς σύσφιξη σχέσεων...!
Με αφορμή το ποστ μου ήρθαν στο μυαλό τόσες κινηματογραφικές στιγμές και χαίρομαι πολύ που κάποιες απ' αυτές τις έχω μοιραστεί με συνμπλόγκερς. Ασπάκι, θυμάσαι στο Φιλίπ που μετά μάζευα όλες τις καρτ ποστάλ του Σαρλό?
Πιτσιρίκα στο χωριό μου που η μόνη ελληνική ταινία που έπαιζε το θερινό μας κάθε καλοκαίρι έπί 4 συναπτά έτη ήταν οι Φανταρίνες... Και ναι την είχα δει και τις τέσσερεις φορές όπως και ότι κινούμενο σχέδιο έφτανε στα μέρη μας!... Ξαφνική έξοδος απαραίτητη. Αυτό το σχόλιο έχει και συνέχεια!
Mutnedjemet said...
tsikalhnio
Σοβαρά καταργείται το ένδιάμεσο χερούλι των καθισμάτων; Πέρνω πίσω τα πάντα για τα multiplex! :)))
Καλωσόρισες administrator! Μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε. nice comment! :)
Ο skiodis σε νέες περιπέτειες!!
Έλεγα ότι έχεις ενδιαφέρουσα ζωή, τώρα το πράγμα αρχίζει να γίνεται....ακόμα πιο ενδιαφέρον!
Πάντως βρε παιδί μου, πώς φαίνεται ο administrator, μια κουβέντα είπε και σχεδόν "ανέτρεψε" ολόκληρο το post του skiodi!!
Φυσικά καλή μου tzitzifoula (αρχίζει το γλείψιμο τώρα!) και θυμάμαι το Φιλίπ και τις ταινίες του Τσάπλιν! Άλλωστε πολλές από αυτές τις κάρτες κοσμούν τον πίνακα ανακοινώσεων στο γραφείο μου..(όχι εντάξει, έχει και ανακοινώσεις!!)
Και γενικά θυμάμαι και άλλες κοινές κινηματογραφικές μας εξόδους!
ουφ!
ΘΕΛΩ να πάω σινεμά ΤΩΡΑ!!!
Α, και μες στη βιασύνη μου ξεχάστηκα!
Ποοοολλααααα φιλιααααααααά στην almaro!!
(τέλεια η Casablanca!! Αχ, Ρικ...!!)
Γλυκό μου Aspaki, ανταποδίδω τα φιλιά!
Tzitzifoula που είσαι; Σε πεθύμησα.
Skiodi, σε πιάνω αδιάβαστο σε σχέση με τις θέσεις ανάμεσα στις οποίες καταργείται το χερούλι! Τς, τς, τς! Και πώς λέγονται μάλιστα; Καθίσματα τύπου "love seats"!
Και εμένα μου έχει λείψει η θετική αύρα σου Almaro. Να τα πούμε σύντομα! Σε έκανα invite για να είσαι και επίσημα μέλος της χαρωπής αυτής παρέας!!! Σου έχει έλθει σχετικό mail με οδηγίες. Περιμένουμε τις σκέψεις σου και τα ποστ σου!
Καλώς τον enteka! Να μας έρχεσαι!
Prosfata entopisa (sta xlidata cinema poy legame) aithousa me dipla kanapedakia anti gia karekles....eidikh opws katalavate gia ...sysfiksh sxesewn!ti na pw gia tis alles tis polythrones poy tis zoupas kai pane pisw?ekei na deite...
Kai ama ehei kai kamia tainia tou star me anw twn 40 tainiwn sto energitiko tou ekei na deis lisi tou dimografikou provlimatos !!!
"παίρνω" - όχι "πέρνω" που έγραψα εκ περιδρομής (αρκετά παραπάνω).
Μου φαίνεται πάντως ότι έχω μείνει πίσω στις αρχιτεκτονικές εξελίξεις των multiplex. Σε λίγο θα μου πείτε ότι υπάρχουν και θέσεις που σου κάνουν μασάζ, ή και ιδιωτικές αίθουσες υδρο-μασάζ...
Κι εγώ που έδινα σημασία στις ταινίες...
Ταινίες? Ποιές ταινίες?? Παίζονται και ταινίες εκεί??
έλα καλά, αστειεύομαι... Έχει και τα καλά του όλο αυτό.. Δεν είμαι τελείως αρνητική..
Δε διαφωνώ. Αν μάλιστα κανείς παρακολουθεί μεγάλη γκάμα ταινιών (από Wong Kar Wai μέχρι... Σπήλμπεργκ), μπορεί να προσαρμόζει το περιβάλλον της αίθουσας στο κλίμα της ταινίας.
Ανήκοντας στην περίπτωση, βρίσκω το Ster ιδανικό για κινηματογραφική εξόρμηση τύπου "Holiday", που θέλει και το ζαχαρωτό, το νάτσος και το κουβαδάκι της coca-cola (τί δηλαδή; Να βλέπεις την καλοζωισμένη bimbo σε σκοτεινή και τρισάθλια αίθουσα;). Αντίθετα, για τις "Ζωές των Άλλων" προτίμησα το παραδοσιακό "Μακεδονικόν". Η απλότητα και η περιρρέουσα πατίνα του χρόνου κάτι μου έκαναν πλάι στο ψυχροπολεμικό Βερολίνο (εδώ, το πολύ-πολύ κανένα βραστό Φρανκφούρτης στο διάλειμμα).
Το περιβάλλον παρακολούθησης σε συνδυασμό με το σκηνικό της ταινίας συμβάλλει στη βιωματική εμπειρία...
Post a Comment
<< Home