το κορίτσι με τη φυσαρμόνικα

ΟΙ μικρές χαρές της ζωής…

Καιρό είχατε να δείτε δικό μου Posτ, οπότε είπα να σας δώσω μία μικρή χαρά .
Η θητεία πάει καλά σε ένα πολύ όμορφο μέρος της Αττικής , με τη μεγαλύτερη αντικειμενική αξία στη χώρα μας, το οποίο αν δεν ανήκε στις ΄Ένοπλες Δυνάμεις θα έκανε ένα φανταστικό ξενοδοχείο, τύφλα στον Αστέρα. Δεδομένου ότι στις επόμενες μέρες θα φύγω από εκεί μιας και τελειώνει η εκπαίδευση μου άρχισα να μελαγχολώ γιατί δεν εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία να κάνω ένα περίπατο κάτω στην παραλία και να πετάξω μερικά πετραδάκια μέσα στη θάλασσα. Δεν απόλαυσα και δυστυχώς ούτε οι περισσότεροι από εκείνους που ήμασταν μαζί, αυτό το τόσο ωραίο μέρος. Σα παλαβοί παίρνουμε τα εξοδόχαρτα και όπου φύγει φύγει για να προλάβουμε την κίνηση. Όμηροι των αποστάσεων και της κίνησης δεν καταφέρνουμε να απολαύσουμε ανέξοδα κάποιες μικρές χαρές της ζωής, όπως ένας χαλαρός περίπατος κατά τη διάρκεια των Αλκυονίδων ημερών στα πέριξ παραλίας και δάσους. Και οι ημέρες περνάνε…
Αυτά σκεφτόμουν αυτές τις μέρες και απλά ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας. Όσον αφορά τη θητεία είναι μια μεγάλη παράσταση που κάθε ένας έχει το ρόλο του. Πάντως μέχρι τώρα δεν ήταν και τόσο άσκημα. Μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω μερικά πράγματα που είχα χρόνια να κάνω, όπως το να παίξω μονό ποδόσφαιρο στα τσιμέντα ή να ξεσκίζω το ξύλινο ποδοσφαιράκι. Θα θελα πάρα πολύ να χω 9 ½ βδομάδες ακόμη αλλά δυστυχώς αυτοί είναι μήνες. Υπομονή, μέρα που περνάει δεν ξαναγυρνάει στις Ένοπλες Δυνάμεις.

Σας χαιρετώ
Και μην ξεχνάτε

ΜΕΛΕΤΗ ΤΟ ΠΑΝ...

Και φυσικά

ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ…

ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος.....

Η απάντηση αγαπητέ σκιώδη έρχεται με ένα άλλο τραγούδι και πάλι του Δεληβοριά, αυτή τη φορά για την Πρωτοχρονιά...

Πρωτοχρονιά

Φοίβος Δεληβοριάς

Μουσική/Στίχοι: Φοίβος Δεληβοριάς

Όση ώρα τώρα προσπαθείς να συνδεθείς
και σε πετάει έξω ο υπολογιστής
στον ξύπνιο κόσμο έξω απ’ το λογισμικό
πως βρέθηκες ξανά εδώ

Που σου χτυπάν την πόρτα νάνοι και παιδιά
και ψέλνουν με βιασύνη την αρχιχρονιά
και ‘συ που τόσο θα ‘θελες να ξεχαστείς
προφταίνεις κάτι να ευχηθείς

Μα είναι αλήθεια πως ο χρόνος
ό,τι παίρνει το παίρνει για πάντα
κι είναι αλήθεια πως μετά τα τριάντα
είναι δύσκολο να κάνεις αρχή
κι είναι αλήθεια πως και φέτος
το φλουρί θα το βρούνε οι άλλοι
και για σένα θα μείνει μονάχα η κραιπάλη
κι ο ύπνος το πρωί

Μα κάποιος στρώνει τσόχα κάποιος πλάι στο φως
κοιτάει να πέσει έγκαιρα ο γενικός
και κάποιος γράφει σε CD μια συλλογή
και κάποιος ντύνεται να βγει

Κι εσύ που πελαγώνεις και παραπατάς
και στο τηλέφωνο ποτέ δεν απαντάς
ανοίγεις το παράθυρο σου και κοιτάς
και σκέφτεσαι κι εσύ να πας

Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει
γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι
και κανείς δεν γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει
κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή
κι όποιος είπε και του χρόνου
θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος
ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος

Χριστούγεννα

Χριστούγεννα
Δεν περιμένω όμως τίποτα πια
Τον Άη Βασίλη απλώς τον λέγαν μπαμπά
Κι είν’ ένας πρώην Έλλην αριστερός
Ένας θνητός
Με τ’ όνειρό του δίχως στέγη καμιά.
Και το ανοιξιάτικο κορίτσι – μαμά
Πλακώνεται απ’ τη συνταγή την παλιά
Οι μυρωδιές θυμίζουν κάτι βαρύ
Κάποια πληγή
Που απλώς δεν θέλουμε ν’ ανοίξει ξανά.

Χριστούγεννα
Τα πλεϊμομπίλ μου είν’ εξαιτίας μου κουτσά
Σβησμένα στη σαμπάνια βεγγαλικά
Ίσως για κάποιους νά ‘ναι ακόμα γιορτή
Μα ποιοι είν’ αυτοί;
Ζουν σε θερμοκοιτίδες ή σε χωριά;
Χριστούγεννα
Κι ό,τι αρχίζω μου πηγαίνει στραβά
Πάντα με πάει σ’ ενός σταυρού τα καρφιά
Και πότε-πότε τα καρφώνω κι εγώ
Σε άλλον αμνό
Έτσι ήταν πάντα κι έτσι θάναι ξανά.
Χριστούγεννα
Κι εσύ τί θες απ’ τη ζωή μου ξανά;
Με τα λαμπιόνια σου τα θανατερά
Και το φιλί σου πάντοτε αποδεκτό
Πως σε μισώ
Θες νάσαι η ίδια και ν’ αλλάζω εγώ.
Με θες προσωπικό σου δημιουργό
Μη λες πως μοιάζω με τον Ντόναλντ εγώ
Λάμπω εγώ
Μα μ’ ένα σπότλαϊτ που δε μου είναι αρκετό.

Χριστούγεννα
Τι φταίω που αν λείπεις η ζωή μου διψά
Το γαϊδουράκι της τραβάει αργά
Να βρει ένα πανδοχείο νυχτερινό
Να ‘ναι ανοιχτό
Ή έστω μια φάτνη να χωράει το κενό.
Χριστούγεννα
Χωρίς αυτά ο χρόνος δεν ξεκινά
Βοσκούς μαζεύω, μάγους από μακριά
Γιορτάζω για ν’ αλλάξουμε οριστικά
Χρόνια πολλά
Χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια.


[Φοίβος Δεληβοριάς, ο καθρέφτης]

Γοργόνες

Η διεθνής αυτοκινητοβιομηχανία στρατευμένη στις ανάγκες της ελληνικής τηλεοπτικής παραγωγής!

[Citroen Nemo]

φθινοπωρινή χορογραφία...

Χολομώντας, Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2007. Μια κάμερα, ένα αυτοκίνητο, μια μουσική... Ζωοδότης αέρας, σκέψεις αποδημητικές, χρυσοκόκκινα φύλλα που ανεμίζουν στο πέρασμά σου...
.

Τεχνολογία που πεθαίνει, φύση που ετοιμάζεται να αναγεννηθεί...

.

ΤΡΙΤΗ και 13

Φίλοι συμπλόγγερς καλή σας ημέρα,

Ήρθε το χαρτί ποιο χαρτί...

Πήρα το χαρτί ντυθηκά στα μπλε, πέρασα την πύλη,

Σε τόπο μακρινό με τον άνεμο, φίλο κι αδερφό,

εν τελει το ρεφρεν τοθυ συμπαθέστατου αυτού άσματος

Άννα, δεν ήμουνα εγω για αεροπλάνα...

Έτσι λοιπόν ΤΡΙΤΗ και 13 πάω στην τρίπολη για να υπηρετήσω την πατρίδα.

Οπότε δεν θα μπορώ εύκολα να παρακολουθώ τις εξελίξεις στο blog ούτε μπορώ να συμμετάσχω σε διαδικασίες διαδοχής. Όποτε βρίσκω διαδίκτυο θα προσπαθώ να μπαίνω να αφηνω κανά σχόλιο και να βλέπω τι κάνετε. Αυτό όμως μετά από τις 7 του Δεκέμβρη που ορκίζομαι.Μετά πιο καλά θα είναι

Τώρα όσοι από τους bloggers βρίσκεστε Αθήνα, μάλλον θα κανονιστεί αποχαιρετιστήριος καφές την κυριακή. Τόπος και λοιπά θα μπούν ως σχόλια. Δεν έχω πολύ χρόνο για διμερείς συναντήσεις ελέω του μη τελειωμένου Δρα.

Σας χαιρετώ και σας φιλώ

Ο οσονούπω Σμηνίτης

κουίζ (update: η απάντηση)

Μπορείτε να φανταστείτε ποιός έχει γράψει το παρακάτω ποιήμα;

Η ALFA ROMEO

.

Θαύμασα τον Παρθενώνα
και σε κάθε του κολώνα

βρήκα τον χρυσό κανόνα

.

Όμως σήμερα το λέω
βρίσκω το καλό και ωραίο

σε μια σπορ Άλφα Ρομέο

.

Καλοκαίρια και χειμώνες

νά 'ναι γύρω μου ελαιώνες

πίσω μου όλ' οι αιώνες

.

Κι όπου μπρος ο δρόμος βγάζει

και σε πειρασμό με βάζει

δώσ' του να πατάω το γκάζι

.

Με τη δύναμη του λιόντα

και με του πουλιού τα φόντα

πιάνω τα εκατόν ογδόντα

.

Γειά σας θάλασσες και όρη

γειά σας κι έχω βάλει πλώρη

για της Αστραπής την Κόρη.

.

__________________

• Πριν προβείτε σε οποιαδήποτε κριτική, φρόνιμο να ήταν να περιμένετε την απάντηση.

• Ένα ταξιδιωτικό με Alfa Romeo, μπορείτε να βρείτε εδώ.

__________________

H ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

ioanna, tzitzifoula, angkouz και mutnedjemet: αν πω ότι η πίστη και επιμονή σας στις ποιητικές μου ικανότητες δεν με κολακεύει, θα είναι ψέμματα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ακόμη περισσότερο με κολακεύει η πραγματική απάντηση, καθώς το ποίημα έγραψε ο... Οδυσσέας Ελύτης!!!

Για όσους αδυνατούν να το πιστέψουν, η "Alfa Romeo" περιλαμβάνεται στο βιβλίο του "Ανωρθογραφίες". Το ποίημα έχει συχνά παρατεθεί στον αυτοκινητιστικό τύπο, ενώ ο Νίκος Δήμου το έχει περιλάβει στο βιβλίο του "Η Τέλεια Διαδρομή: Θεωρία και Ποίηση της Αυτοκίνησης" (εκδ. opera, Αθήνα 1996, σ.180-3) μαζί με μία άγνωστη και ανέκδοτη συνέντευξη του ποιητή (που πρωτοδημοσιεύθηκε στα "Νέα" στις 23.3.1996, πενήντα τέσσερα χρόνια μετά την καταγραφή της). Εκεί ο ποιητής (31 χρονών τότε) μεταξύ άλλων αναφέρει:

"...το αυτοκίνητο είχε γίνει πραγματικά για μένα μία αναπόσπαστη οργανική ανάγκη, ακόμα ένα όργανο υποβοηθητικό της ποίησής μου, όσο κι αν ένα τέτοιο πράγμα μπορεί εκ πρώτης όψεως να φανεί παράξενο. Σ' αυτό χρωστάω την πολυτιμότερη πείρα μου, τη λεπτομερέστατη γνωριμία μου με την Ελλάδα, την καθημερινή μου σχεδόν επαφή με τη Φύση, τις αλλεπάλληλες εκείνες διαδρομές των τριών και τεσσάρων χιλιάδων χιλιομέτρων όπου μου δόθηκε η ευκαιρία ν' αφομοιώσω έναν καινούργιο κινητικό τρόπο ερμηνείας της Φύσης, μία καινούργια αντίληψη για τη ρύθμιση της ταχύτητας των λυρικών μου εικόνων".

Σας αφήνω τώρα. Πηγαίνω να παραλάβω το... Νόμπελ μου.

Απάντηση από το Ζάππειο

Είναι κρίμα, την ώρα που το blog και μπορούσε και όφειλε να προβάλλεται και να διαβάζεται, παραμένει στατικό, αδρανές και άγνωστο στο ευρύ κοινό.

Τιμώ την administrator και δίπλα της έδωσα και θα εξακολουθήσω να δίνω έναν τίμιο αγώνα για την καθιέρωση του blog. Στο πλαίσιο της εποικοδομητικής συνεργασίας που απαιτείται από τα μέλη του blog για τη διαμόρφωση των προγραμματικών εκείνων θέσεων που θα χαρίσουν στο blog τη θέση που του αρμόζει, ανέλαβα την πρωτοβουλία της διάσκεψης κορυφής που έλαβε χώρα στη Βυζίτσα Πηλίου. Η επιλογή της τοποθεσίας έγινε με γνώμονα όχι βέβαια την ειδυλλιακότητα του τοπίου, αλλά την τεράστια γεωπολιτική του σημασία στο νεοελληνικό γίγνεσθαι.

Εξακολουθώ να αγνοώ τους λόγους για τους οποίους η σεβαστή administrator επιχειρεί να προβάλει τη διάσκεψη αυτή ως υποτιθέμενη προσπάθεια δωροδοκίας. Όπως εξακολουθώ να βλέπω το δημοκρατικό μας blog ξεχασμένο (το τελευταίο κείμενο δημοσιεύτηκε δύο μήνες πριν, τη στιγμή που τα σχόλια στην υποτιθέμενη "καταγγελία" της administrator παραμένουν στο μηδέν) και τις προγραμματικές μου προτάσεις να αγνοούνται. Την ώρα αυτή που βλέπω να διαψεύδονται ελπίδες -ελπίδες για τη μπλογκόσφαιρα- στέλνω συντροφικό και φιλικό χαιρετισμό τιμής και αναγνώρισης σε όλους τους φίλους, τα μέλη και τα στελέχη του blog. Τους στέλνω σαφές και αταλάντευτο μήνυμα ενότητας, ψυχραιμίας, αλλά και προοπτικής.

Συγχαίρω την administrator για την γενναιότητα με την οποία αναλαμβάνει τις ευθύνες που της αναλογούν και χαίρομαι γιατί με ταχύτητα αποφάσισε να κινηθούν οι καταστατικές διαδικασίες που διέπουν το skorpies ως ένα οργανωμένο, σύγχρονο, ευρωπαϊκό, θεσμικό blog.Στο blog αρμόζει μία καλύτερη τύχη. Και αυτή την καλύτερη τύχη μπορεί να τη διαμορφώσει ενωτικά και συλλογικά μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες.

Είναι προφανές ότι είμαι παρών. Το οφείλω στο blog και στον τόπο. Και χαίρομαι γιατί το καταστατικό του skorpies προβλέπει την άμεση εκλογή του administrator από το σύνολο των μελών και φίλων και επίσης προβλέπει την πρόταση για τις υποψηφιότητες από έναν σημαντικό αριθμό φίλων και μελών. Πρέπει το κοινωνικό skorpies, το αυθεντικό skorpies, που αγωνίστηκε, ελπίζει και δικαιούται να είναι αισιόδοξο και υπερήφανο, να μετάσχει δυναμικά, μαζικά και με όραμα προς το μέλλον σε αυτήν την διαδικασία, που θα είναι η αρχή της ριζικής ανανέωσης του blog, γιατί πρέπει να αποκαταστήσουμε έναν επίπλαστο συσχετισμό που καταγράφεται σήμερα. Δεν είναι αυτός ο πραγματικός συσχετισμός για το skorpies".

Καταγγελία

Η διοίκηση του μπλογκ έχει να καταγγείλει προσπάθεια δωροδοκίας της συμπαθέστασης και δημοφιλέστατης administrator με εκδρομή σε ειδυλλιακό προορισμό και βόλτα με ακριβό αυτοκίνητο με στόχο φυσικά την ανάληψη της διοικησης του μπλογκ καταλύοντας τις δημοκρατικές διαδικασίες. Θα ακολουθήσει ποστ με πειστήρια της αποπειρας δωροδοκίας. Ανεπιβεβαιωτες εως τώρα φήμες μιλούν όχι απλά για δωροδοκία αλλά για απόπειρα απαγωγής.

Μετά τη δημοσιοποίηση της καταγγελίας ο συνblogger skiodis τον οποίο βαρύνουν οι κατηγορίες δήλωσε στους δημοσιογράφους "Είμαι παρών!".

Αχ καλοκαίρι, μας περιμένουν οι χαρές της θάλασσας

Φιλες και φίλοι που σερφάρετε στο ιντερνετ γεια σας

Ετοιμάζομαι κι εώ να ΣΕΡΦαρω μάλλον να ΣΑΛΠΑΡΩ σήμερα, οπότε και ανεμένεται να με χάσετε λίγο.Κάποιυς από εσας θα τους δω κάποιους άλλους όχι.

Εύχομαι να περάσετε ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι που λέει και το άσμα και...

Αχ καλοκαίρι, μας περιμένουν οι χαρές της θάλασσας, της καθαρής θάλασσας,

γι' αυτό προσέξτε οόχι σκουπίδια, οόχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές. Για να μπορούμε να χαιρόμαστε όλοι μας την καθαρή θάλασσα κι αυτό το καλοκαίρι.

Αν αυτό κάτι σας θύμισε χαίρομαι γιατί είναι η πρώτη διαφήμιση που θυμάμαι από την τρυφερή μου ηλικία.

Μόνο μπανάκια θα κάνω γιατί πρέπει να τελείωσω το ρημάδι το Διδακτορικό κάποια στιγμή.

Σας στέλνω γλυκά (σε ένα μήνα περίπου αλμυρά) φιλιά

TSikalhnio...

Η ομορφιά της ζωής

[μη ψάχτετε τον Kenny Garrett... δεν τον χωρούσε ο τόπος χθες το βράδυ, με αποτέλεσμα να περπατάει αγκαλιά με το σαξόφωνο πάνω κάτω στη σκηνή. Με άλλα λόγια, αν θέλατε να τον δείτε, ας είσασταν εκεί]

Έφτασα στις εγκαταστάσεις της Σάνης λίγο πριν το σούρουπο. Δεν έχασα το Μπούσουλα. Αντιθέτως, κατευθύνθηκα προς το ομώνυμο μπαράκι (ναι, ναι, «μπούσουλας»), που είχε αποδυθεί τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα του, αφού ο περισσότερος κόσμος σέβεται τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες, γι’ αυτό και αποχωρεί διακριτικά αφήνοντάς τες να απολαύσουν το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα με την ησυχία τους.

Ούτε μπίτια, ούτε ηλιοκαμμένα κορμιά σμιλεμένα από το μόχθο του γυμναστηρίου. Μόνο μια παραλία ατέλειωτη, ερημική να σε προσκαλεί για μια βουτιά στις αγκάλες της. Όσοι δεν έχουν κολυμπήσει την ώρα που δύει ο ήλιος, δεν ξέρουν την ομορφιά της θάλασσας. Μιας θάλασσας που ηρεμεί, ησυχάζει κι ετοιμάζεται να υποδεχθεί τον ήλιο που θα πέσει μέσα της.
Η βουτιά τόσο του ήλιου όσο και η δική μου είναι σύντομη. Αναζωογονητική κάθαρση πριν τη μουσική του Kenny Garrett, σκέφτομαι.

Λίγο μετά, η συνάντηση με τους φίλους: μουσικόφιλοι, από αυτούς που λατρεύουν τη μουσική όχι όμως και τη ζωή που τη γεννάει. Έτσι, ενώ ποτέ δε λείπουν από το Sani Jazz Festival, δηλώνουν σταθερά απόντες από τη θάλασσα… Ανηφορίζουμε το λόφο της Σάνης, μέχρι τον παλιό πέτρινο πύργο που πλαισιώνει τη σκηνή. Ο Kenny Garrett και το κουαρτέτο του προσθέτουν το soundtrack της εμπειρίας, καταφέρνοντας μετά από μιάμιση ώρα να ξεσηκώσουν το κοινό: ακόμη και αυτό το κοινό, της Σάνης. Βλέπετε, οι κώδικες συμπεριφοράς της μεγαλοαστικής τάξης που παραθερίζει στις ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις δεν επιτρέπουν και πολλούς-πολλούς αυθορμητισμούς…


.
Δεν είναι μόνο ο Kenny Garrett που τροφοδοτεί τη συμμετοχικότητα του κοινού. Λίγο πιο δίπλα, μια σκηνογραφική εγκατάσταση δημιουργεί ατμόσφαιρα Jazz με μερικά αντικείμενα: ένα κοντραμπάσο, μια καρέκλα, μερικά βινύλια και άφθονη επιτοίχια επιφάνεια για τις δικές σου επεμβάσεις. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιάνουν το μήνυμα και μαζί τους μαρκαδόδορους που έχουν προβλεφθεί, αφήνοντας τη γραφή τους στο τοίχο: I’m all that Jazz, always at Sani Hill, Jazzy Stelios…

Άλλοι πάλι, δίπλα στο μπάσο, φωτογραφίζονται επιτυχώς και πειραματίζονται ανεπιτυχώς, μάλλον ανήμποροι να (ανα)παράγουν κάτι από τη μαγεία του κουαρτέτου. Οι χορδές θέλουν τέχνη, αλλά και δυνατά δάχτυλα. Ακόμη κι αυτή η διαπίστωση ή το παιχνίδι, σε κάνουν συμμέτοχο της βραδιάς. Με λίγη φαντασία, μπορείς να τεντώσεις τα χέρια σου προς την τρομπέτα που υπάρχει στον τοίχο μιμούμενος τον Louis Armstrong ή πιο ταπεινά να φωτογραφηθείς με μια τεράστια μπουκάλα ουίσκυ να σε σημαδεύει. Ούτως ή άλλως, «μεθυσμένος» θα φύγεις από μια τέτοια βραδιά…