Όλα σε θυμίζουν και τίποτα δεν πάει χαμένο

Μετά τη νίκη του παναθηναϊκού στο μπάσκετ (ΠΑΟ ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΑ ΜΕ ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΣΤΗ ΦΑΝΕΛΑ) και την απόλαυση της παρέλασης στο Μπουρνάζι κατά τη διάρκεια του τελικού είπαμε να το ρίξουμε στην πγιότητα.
Μία πολύ καλή αφορμή γι’ αυτό ήταν η Συναυλία για τα 70 χρόνια από τη γέννηση του Μάνου Λοϊζου. Αυτή η συναυλία γινόταν στο ΣΕΦ και συμμετείχαν Ο Βασίλης, Ο Θηβαίος, η Κανά, η Φαραντούρη, ο Λυδάκης και ο Λάκης Λαζόπουλος. Τελικά αρκετός κόσμος παρακολούθησε αυτήν την συναυλία μεταξύ τους κι ο υπογράφων και μπορώ έτσι να λέω κι εγώ στις επόμενες γενιές ήμουν κι εγώ εκεί. Οι ηλικίες που μαζεύτηκαν ήταν από 18 μέχρι 60-65. Έπιασε τα άτομα που είχαν ζήσει και αγωνιστεί επηρεασμένοι από τη μουσική του μέχρι και άτομα που γεννήθηκαν μετά τον πρόωρο θάνατο του μεγάλου αυτού συνθέτη που αν ζούσε 5 χρόνια ακόμη μάλλον το ελληνικό τραγούδι θα είχε κάνει κι άλλα βήματα μπροστά. Σας γράφω τις εντυπώσεις μου από τη χθεσινή μέρα λοιπόν και σας παροτρύνω εάν επαναληφθεί μία τέτοια συναυλία να την τιμήσετε και εσείς με την παρουσία σας. Θα σας έρθουν σίγουρα στο μυαλό αρκετές θύμησες από τις γιορτές του Πολυτεχνείου στο σχολείο μέχρι τραγούδια συγκεντρώσεων μέχρι και σατιρικά τραγουδάκια.
Ο συγχωρεμένος έχει γράψει τελικά μουσική σχεδόν σε όλα τα είδη. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας δεν ήταν και λίγες οι φορές που η παρέα αναρωτήθηκε. Μα καλά κι αυτό δικό του είναι; Έχει γράψει συνθέσεις ζεϊμπέκικου που οι γνήσια λαϊκοί συνθέτες δεν έχουν καταφέρει να γράψουν ακόμη, καλή ώρα η «Ευδοκία», ελαφρότερα λαϊκά όπως η «Τζαμαϊκά», σκωπτικά όπως ο Κουταλιανός ( η ερμηνεία από το Λάκη ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα , όπως και το σχόλιο μετά), βαρύτερα λαϊκά όπως το «Εχω έναν καφενέ», ερωτικά τραγούδια όπως το «αχ τα μάτια σου» με εξαιρετική ερμηνεία από το μανώλη Λυδάκη και στα δύο τελυταία. Αντιπολεμικά τραγούδια με έντονο ροκ χαρακτήρα όπως ο «Γ’ Παγκόσμιος» κι ο «Στρατιώτης» με την ανυπέρβλητη ερμηνεία του Βασίλη ο οποίος επιτέλους μετά από πολύ καιρό ήταν αυτός που έπρεπε κι αυτός που μ’ αρέσει ν’ ακούω και ειδικά στην υπέρτατη ελληνικότατη μπαλάντα « Σ’ακολουθώ». Με μία τόσο μεγάλη γκάμα, φανταστείτε τι θα γινόταν αν αυτός ο άνθρωπος ζούσε μερικά χρόνια ακόμη.
Ο κόσμος είχε παρασυρθεί τραγουδούσε κι ένιωθε την συναυλία. Μερικά σχόλια για τους ερμηνευτές.

Μελίνα Κανά : Αξιοπρεπέστατη εμφάνιση με πολύ καλή ερμηνεία σε τραγούδια που είχε ερμηνεύσει παλιότερα η Χαρούλα Αλεξίου. Γενικά , όποτε την έχω ακούσει σχηματίζω ολοένα και καλύτερη γνώμη για τη φώνή της και την παρουσία της. Κι ένα παρασκηνιακό που έμαθα. Η Χαρούλα δεν ήθελε να έρθει γιατί τη διοργάνωνε ο Βασίλης Παπκωνσταντίνου και τον τελευταίο καιρό δεν κάνουνε λέει και πολύ παρέα γιατί ο βασίλης λέει δεν έχει βγάλει τόσο ποιοτικά πράγματα τα τελευταία χρόνια. Δεν έχει και 100% άδικο, μου άρεσουν περισσότερο τα παλιότερα του , χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάποια καινούρια, όπως οι δουλειές με μικρούτσικο, το τελευταίο τραγούδι της Βόσσου κτλ δεν είναι ποιοτικά. Και στο κάτω κάτω ρισκάρει έτσι, δεν πουλάει δίσκους βγάζοντας συνεχώς ανθολόγια και τραγουδάκια όπως το «βύσσινο και νεράτζι». Κι αν θέλετε να ξέρετε η αλεξίου στο Λυκαβητό δεν ήταν τόσο καλή όσο ο Μάλαμας κι ο Αλκίνοος. Φυσικά είναι καλή ερμηνεύτρια, έχει στιγματίσει το ελληνικό τραγούδι, αλλά ας σταματήσει η φαγωμάρα στους έντεχνους πια. Θα μας φάνε τα τραγούδια που μπορούν να τραγουδάνε τα 2 χρονα και που επαναλαμβάνουν το όνομά τους ρυθμικά.

Χρήστος Θηβαίος : Ορισμένοι ξέρετε την άποψη μου. Είναι σημαντική φωνή, όχι η καλύτερη που έχουμε, ιδιαίτερη όμως αλλά πολύ στόμφος ρε παιδί μου στην ερμηνεία, ας χαλαρώσει λίγο. Σε κάποια φάση τον βαρέθηκα χτες. Φαβταστείτε να είχα πάει και το σάββατο να τον παρακολουθήσω έστω και δωρεάν όπως μου είχε προταθεί. Η ακλύτερη του στιγμή στο κι αν είμαι Ροκ.

Μανόλης Λυδάκης. Αυτό το άτομο είναι γεννημένο για συναυλίες, τέλος. Δεν κάνει για μαγαζιά πνίγεται δεν μπορεί να βγάλει τη φωνή του. Καλή ώρα η περσινή του εμφάνιση στο «σταυρό». Ήταν λες κι ήταν άλλος άνθρωπος, εκνευρισμένος έξω από τα νερά του. Αν και δεν είχε την τύχη να ερμηνεύσει Λοϊζο όταν αυτός ήταν στη ζωή, είπε πάρα πολύ καλά τραγούδια λαϊκά και δύσκολα με μεγάλες φωνητικές απαιτήσεις, όπως το «αχ χελιδόνι μου», το «ήλιε μου σε παρακαλώ» και στις συμμετοχές του με άλλους ερμηνευτές ήταν πολύ καλός επίσης,

Μαρία Φαραντούρη: Πληθωρική εμφάνιση, γεμίζει τη σκηνή. Έχει ιδιαίτερη φωνή. Δεν μπορεί να πει ότι λένε οι άλλοι αλλά κι οι άλλοι ότι λέει αυτή. Είχε ερμηνεύσει Λοϊζο όταν είχε μερικά χρόνια και κιλά λιγότερα. Είπε μερικά άγνωστα τραγούδια για τους νεότερους και μη μυημένους. Είναι πάντως ερμηνεύτρια για ιδιάιτερα έργα. Μην περιμένετε να παίξει σε σχήμα πάντως. Θα κλείσει το μαγαζί από τα έξοδα.

Λάκης Λαζόπουλος : Είπε τον Κουταλιανό, εμφανίστηκε προς το τέλος όταν κάμποσος κόσμος είχε φύγει να προλάβει τα τρένα. Πολύ εύστοχο το σχόλιο: «δεν έχουν χαθεί οι αξίες, το μέτρο έχει χαθεί».

Βασίλης Παπακωνσταντίνου : Τραγούδησε μερικά από αυτά που τον αγαπάμε που τα σημάδευσε με την ερμηνεία του. Ξεσηκωτικός χωρίς τις δεύτερες φωνές που ΄σερνει μαζί του τον τελευταίο καιρό και ψυχή του όλου εγχειρήματος. Από κάτω δίπλα στη σκηνή παρατήρησα ένα τύπο ο οποίος κουνούσε τα χέρια του σαν ανιματέρ. Τον πληρώνει άραγε ή αυτός είναι τόσο τρελαμένος με το Βασίλη? Καμιά πληροφορία? Ναι αυτόν τον βασίλη ζούμε για να τον ακούμε.

Δεν έκατσα μέχρι το τέλος τέλος της συναυλίας. Έπρεπε να προλάβω τρένο μέχρι ομόνοια τουλάχιστον γιατί εκεί που να βρεις ταξί. Το ίδιο κι αρκετός κόσμος. Οι διοργανωτές ενημέρωσαν πότε ΄έχει τελευταία τρένα για οπουδήποτε από τους πίνακες του σταδίου,.
Κατά τη γνώμη μου η συναυλία έπρεπε να έχει αρχίσει ένα τέταρτο νωρίτερα για να την απολαύσει για περισσότερη ώρα ο κόσμος.κι ο ΗΣΑΠ τι κακό πια πότε πότε ένα δυο τρένα παραπάνω βοηθάνε την κατάσταση. Πως θα μπορέσει ο κόσμος να μην πάρει το αυτοκίνητό του για τέτοια μέρη?

Αυτά λοιπόν από τη συναυλία. Ελπίζω να τα κατάφερα ως συναυλιακός ανταποκριτής αν πάλι όχι δεν πειράζει. Περιμένω σχόλια από τα άτομα που έχουν σθγήσει και σίγουρα έχουν κάτι να πούν και κάνα review από δικές σας εμπειρίες. Γιατί όπως λένε κι οι Κατσιμιχαίοι. «Κι αν αγαπήσεις τις ίδιες μουσικές, θα πει ότι τυχαία δε βρεθήκαμε».
Τελικά όλα τον θυμίζουν αυτόν τον συνθέτη. Και να προσπαθείτε και να αγωνίζεστε. Ας πιστέψουμε ότι «ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟ» και να αλλάξουμε ότι μας πληγώνει σε μερικούς μήνες. Το πιάσατε το υπονοούμενο ε?