Μιρέλα

Αν υπάρχουν πράγματα με τα οποία θα έπρεπε ν' ασχολούμαι αυτή τη στιγμή, το να γράφω στο blog σίγουρα δεν είναι ένα από αυτά. Το να γράψω όμως έστω και δυο γραμμές είναι κάτι στο οποίο δεν μπορώ ν' αντισταθώ, όπως δεν μπορώ ν' αντισταθώ και στο ίδιο το θέμα...

Mπροστά στο συναίσθημα της ομορφιάς, καμιά από τις λέξεις δεν είναι αρκετή - πολύ περισσότερο αν δε συγκαταλέγεσαι ανάμεσα στους ποιητές. Πώς λοιπόν θα μπορούσα να περιγράψω αυτό που με πλημμυρίζει κάθε φορά που βρίσκομαι αντιμέτωπος με την αληθινή ομορφιά;

Ανέβηκε στο βήμα για να προλογίσει τους ομιλητές. Τα ελληνικά της ήταν άθλια, σπαστά, σχεδόν ακαταλαβίστικα. Αλλά αυτό, το θυμόμουν από την άλλη φορά: τότε που προλόγισε εμένα - με λόγια κολακευτικά, από εκείνα που θά 'θελα να σκέφτεται (χωρίς να της τα έχει υπαγορεύσει ο οργανωτής). Η εκφορά του λόγου ήταν κάτι που ήμουν διατεθειμένος να της συγχωρέσω, για την ακρίβεια ένα από τα πολλά, ίσως πάρα πολλά, που θα της συγχωρούσα. Αρκεί να παρέμενε εκεί για να τη θαυμάζω. Είναι απίστευτο το τί θα μπορούσε να κερδίσει, σκέφτηκα, με μόνο όπλο το προίκισμα της φύσης.

Η ημερίδα, τότε και τώρα, ήταν για το design. Μία σειρά από ομιλητές θα αναλάμβαναν να καταστήσουν γνωστά τα μυστικά μιας διαδικασίας αφιερωμένης στην επίπονη, ανθρώπινη και συνεπώς ατελή προσπάθεια παραγωγής του Ωραίου. Ένα δημιουργικό τοκετό για τη γέννηση αντικειμένων στα οποία καλείσαι να εμφυσήσεις την ομορφιά. Κι αυτή στεκόταν εκεί, στητή, αγέρωχη, στα ψηλά της τακούνια και το μαύρο της φόρεμα, έτοιμη να διαλύσει κάθε υποψία αυτοπεποίθησης ενός ταλαντούχου designer. Δεν υπήρχε αμφιβολία. Καμία από τις γραμμές στο σχεδιαστήριό σου δεν θα μπορούσε να έχει τη σιγουριά των δικών της γραμμών. Καμία χυτή επιφάνεια λαξευμένη στον πηλό δεν θα μπορούσε να έχει την αρμονία απ' τις δικές της γάμπες. Κανένα σχεδιαστικό εύρημα δεν θα μπορούσε να προκαλέσει τα ρίγη αισθητικής απόλαυσης που τα κομψά της δάχτυλα σκόρπιζαν στο χώρο κρατώντας το πρόγραμμα του συνεδρίου και μαζί του τον κόσμο ολόκληρο. Στεκόταν εκεί, παλεύοντας με τα λιγοστά της ελληνικά, μπροστά σε μια αίθουσα παγωμένη στο χρόνο, σ' ένα κοινό πρόθυμο να θυσιαστεί για την αιώνια θέα της.

Πόσοι αρχιτέκτονες, σχεδιαστές ή και γλύπτες δεν θα αισθάνονταν την ατέλεια και θνητότητα της δικής τους τέχνης, εκστασιασμένοι εμπρός σε τούτο το δημιούργημα της φύσης... Πόσοι περήφανοι δημιουργοί δεν θα άφηναν την υπεροψία τους στα αζήτητα, σκύβοντας ταπεινά το κεφάλι μπροστά στο Ωραίο ετούτης της ύπαρξης... Πόσα ευλογημένα ζευγάρια χέρια δεν θα κρέμαγαν τα καμπυλόγραμμα της δουλειάς για να ψηλαφίσουν την οπτασία αναζητώντας την απόδειξη της αλήθειας; Πόσοι άθεοι δεν θα σκαρφίζονταν την ύπαρξη μιας Ανώτερης Δύναμης για να εξηγήσουν αυτή την ομορφιά;

Επικοινωνιακός, επιτυχημένος και σίγουρα διάσημος, ο ομιλητής εξιστορούσε τη διαδικασία σχεδιασμού του κομψού του τετράτροχου, προβάλλοντας τις γραμμές από το μαγικό του μολύβι πάνω στην εικόνα του τελειωμένου προϊόντος. Τις ίδιες γραμμές που ένα ολόκληρο κοινό πρόβαλλε τώρα επάνω στο δικό της κορμί...