Να οι στίχοι, οέο
Η επίσκεψη του Καίσαρα
Ήμουν κι εγώ στο Μέγαρο Μαξίμου
Συγχάρηκα τον Καίσαρα κι εγώ
Με τη γυναίκα μου και την υπέρτασή μου
Και την αθόρυβη Αμερική μου
-στο σχολείο με φωνάζανε μουγκό-
Τσακώθηκα με τη Δαφνούλα μου
Την αγαπούλα μου
Πριν έρθω εδώ
Την ώρα που δοκίμαζε το μαύρο φουστάνι της
Είδε μες στη ντουλάπα το στεφάνι της
Μου το'πε μα δεν πρόσεχα εγώ
Και μου είναι θυμωμένη τώρα εδώ.
Για κοίτα με τι κομπορρημοσύνη
Μιλάει κι αλλού κοιτάζει ο εκλεκτός.
Τι νόημα έχεινα ζητήσω ελεημοσύνη
Σ' αυτόν που πάει για πλάκα στη Σελήνη
-στο στρατό ήμουνα πάντα ο ντροπαλός-
Κρατάει ενά ποτό στο χέρι της
Και το μαχαίρι της
Στο άλλο κρυφά
Πως έλαμπε τη μέρα που τη γνώρισα
Απ' τη δουλειά ποτέ μου δεν τη χώρισα
Ήθελα να την προστατέψω απλά
Από τη χούντα κι απ' τον θώκο μου μετά.
Τριγύρω οι φίλοι μου και οι εχθροί μου
Κι έξω ο λαός να κλαίει και να βογκά
Λες να την πήρα λάθος τη ζωή μου;
Λες να 'χει λάθη η αριθμητική μου;
-στα κάλαντα κρατούσα τα λεφτά-
Αυτός παντρεύτηκε μια αδίστακτη
Ξανθιά λαλίστατη
Τον κυβερνά.
Του βάζει υπουργούς τις φίλες της
Νόμοι και ζώδια οι πρώτες ύλες της
Η αγάπη μου γκριζάρει και γερνά
Της λέω "θα βγούμε όταν θα φτάνουν τα λεφτά".
Πιστεύω σ' ένα σπίτι σαν των άλλων
Κι ας είναι ιδιοκτήτης πάντα αυτός
Νοίκια, κοινόχρηστα και ρήτρες άλλ' αντ' άλλων
Κι είμαι πολύ χλωμός εκτός των άλλων
-κινέζο με φωνάζει ο λαός-
Θα φύγει πάλι ο Καίσαρ αύριο
Κι από μεθαύριο ξανά γυμνός
Πλησιάζω, την χαϊδεύω ήσυχα
Κάποτε δε θα ζούμε τόσο αφύσικα
Θέλω να κλάψω μα είμαι γελαστός
Είμαι ο Έλληνας πρωθυπουργός.
Κάπου στη γη στα βάθη της νυκτός
Είμ' ένας Έλληνας πρωθυπουργός.
Στίχοι και μουσική: Φοίβος Δεληβοριάς
Μου αρέσει πάρα πολύ... Μου αφήνει μια μελαγχολική αίσθηση, γλυκειά όμως...
4 Comments:
Ωραίοι στίχοι όντως- και πρωτότυπο σαν ιδέα.
Το πάν όμως είναι να μπορείς να εξελίξεις μί ιδέα. Οπότε μπορούμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να γράψουμε κάτι αντίστοιχο για το νυν προθυπουργό ή ακόμα καλύτερα για τους έχοντες εξουσία σε αυτό το blog(ονόματα δε λέμε,υπολείψεις δεν θίγουμε)...
Τα ίδια γλυκόπικρα συναισθήματα αφήνει και σε μένα αυτό το τραγούδι. Είναι όμορφο να σκέφτεσαι πως κάπου εκεί έξω υπάρχουν ποιητές που αναγνωρίζουν το ανθρώπινο στοιχείο πίσω από το προσωπείο της εξουσίας. Υπάρχουν στιγμές που αναλογίζομαι τη μοναξιά που πρέπει να νοιώθουν όλοι οι άνθρωποι που υποχρεούνται να ζουν σύμφωνα με την εικόνα τους... Πολύ περισσότερο αν η θέση τους, τους αναγκάζει να αποφασίζουν σε σύγκρουση με τα προσωπικά τους ιδεώδη...
Oh ehoume kai etairo delfino sto blog
Kαι μένα σκιώδη αυτό το τραγούδι, μου βγάζει τόση πολλή μοναξιά. Τα λόγια στις παρενθέσεις,(στο σχολείο με φωνάζανε μουγκό, στο στρατό ήμουνα πάντα ο ντροπαλός, κινέζο με φωνάζει ο λαός), τόσο απλές φράσεις και τόσο ανθρώπινες και μοναχικές. Μου δίνει τόσο την αίσθηση ενός ανθρώπου που προσπαθεί πολύ κι είναι τόσο μόνος,και αναρωτιέται αν κι η ίδια του η προσπάθεια τον προδίδει. Δεν ξέρω αν το εξέφρασα καλά με λόγια, αλλά με αγγίζει πολύ.
Post a Comment
<< Home