Αυτά που χάθηκαν...

[με αφορμή το κείμενο της Mutnedjemet:

"O prigkipas toy paramythioy...sto plhsiestero super market!"]

.

.

Υπέροχο κείμενο Mutnedjemet! Μίλησε μέσα μου τόσο πολύ, που δεν ξέρω πώς να το εκφράσω... Είναι τόσο γλυκόπικρο αυτό το συναίσθημα των ανθρώπων που αλλάζουν, που ποτέ πια δεν θα είναι οι ίδιοι.

Όπως σε μία τυχαία συνάντηση με έναν άνθρωπο που κάποτε μοιράστηκες πολλά. Είναι μπροστά σου η εικόνα του, η φυσική παρουσία ενός σώματος πίσω από το οποίο δεν ξέρεις τί κρύβεται πια. Δεν ξέρεις αν υπάρχει πλέον ο τρόπος, ο κώδικας, για να τον αγγίξεις. Για να επικοινωνήσεις μαζί του.

Είναι τόσο κοντά σου κι όμως τόσο ξένος συνάμα. Ο Gary δεν είναι ο θεός που υπήρξε κάποτε, αλλά είναι ο Gary. Ένας Gary, τρωτός, ανθρώπινος, αδύναμος, κουρασμένος και... άγνωστος. Ένας Gary που αναζητά εκείνο που έχασε. Μήπως ν' απλώσεις το χέρι; ...μα δεν έχει νόημα...